บ้านร้างปลายซอย | ฟังนิทานเสียงหลอน เรื่องจริงหรือแค่คำเล่า?

 

🏚️ ชื่อเรื่อง: บ้านร้างปลายซอย

🎭 แนวเรื่อง:

ลึกลับ – สยองขวัญ – แฝงข้อคิด

---

🌳 ตัวละครหลัก

1. มินท์ – เด็กสาววัยมัธยมปลาย ชอบเรื่องลึกลับและกล้าหาญ
2. ต้น – เพื่อนสนิทของมินท์ เป็นคนระวังตัว ชอบใช้เหตุผล
3. ยายละม่อม – หญิงชราในหมู่บ้าน ผู้รู้เรื่องราวของบ้านร้างหลังนั้น
4. พี่แสง – เจ้าของร้านชำปลายซอย ที่เคยเห็นเหตุการณ์ประหลาดในบ้านร้าง
5. เด็กหญิงแปลกหน้า – วิญญาณที่สิงอยู่ในบ้านร้าง

---

🩸 โครงเรื่องโดยรวม (3 EP)

🕯️ EP.1 – คำเตือนของยายละม่อม

• มินท์กับต้นเป็นเพื่อนที่ชอบสำรวจสถานที่ร้างในหมู่บ้าน
• ทั้งคู่ได้ยินข่าวลือว่า "บ้านร้างปลายซอย" มีเสียงเด็กร้องตอนกลางคืน
• ยายละม่อมเตือนทั้งคู่ว่า บ้านนั้นเคยมีเด็กหญิงหายตัวไปเมื่อสิบปีก่อน และใครเข้าไปมักฝันร้าย
• มินท์ไม่เชื่อ และตั้งใจจะไปพิสูจน์กับต้นในคืนวันศุกร์
• ตอนจบ EP.1 มีเสียงหัวเราะเด็กผู้หญิงดังแว่ว ๆ มาจากทางบ้านร้าง…

---

🌙 EP.2 – เสียงจากในบ้าน

• มินท์กับต้นแอบเข้าไปในบ้านร้างตอนกลางคืน
• พบของเล่นเด็กเก่ากองอยู่ตรงมุมห้อง พร้อมตุ๊กตาตัวหนึ่งที่ดู “เหมือนยังอุ่นอยู่”
• มีสมุดไดอารี่ของเด็กหญิงชื่อ “น้ำใส” ที่เขียนไว้ก่อนหายตัว
• อยู่ ๆ มีเสียงเคาะจากชั้นบน และเงาเด็กผู้หญิงเดินผ่านประตู
• มินท์เห็นเด็กคนนั้นยืนอยู่หน้ากระจก พูดเบา ๆ ว่า “ช่วยหนูด้วย…”
• ตอนจบ EP.2 ต้นถูกบางอย่างลากเข้าไปในห้องมืด!

---

💀 EP.3 – ความจริงในเงามืด

• มินท์ตามเสียงร้องของต้นขึ้นไปบนชั้นสอง
• พบห้องหนึ่งที่ถูกปิดตายไว้ มีร่องรอยเลือดเก่าบนพื้น
• ยายละม่อมกับพี่แสงตามมาช่วย และเล่าความจริงว่า
• บ้านนี้เคยเป็นของพ่อเลี้ยงใจร้าย ที่ขังลูกสาวไว้จนเสียชีวิต
• วิญญาณของเด็กหญิง “น้ำใส” ไม่ได้ต้องการทำร้ายใคร เธอเพียงอยากให้คนรู้ความจริง
• มินท์ช่วยปลดปล่อยวิญญาณด้วยการนำสมุดไดอารี่ไปให้ตำรวจ
• วิญญาณน้ำใสยิ้มและค่อย ๆ หายไปพร้อมแสงสว่าง
• ตอนจบ เงียบสงัด…แต่ในภาพสุดท้ายของเรื่อง
• ตุ๊กตาตัวเดิมกลับ “ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง”

เสียงลมยามค่ำพัดผ่านต้นไทรใหญ่…
ใบไม้เสียดสีกันเหมือนเสียงกระซิบจากคนที่ไม่มีตัวตน
ปลายซอยนั้น...มีบ้านหลังหนึ่ง
บ้านที่ไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปใกล้ แม้แต่ตอนกลางวัน

ผู้เฒ่าในหมู่บ้านบอกว่า ทุกคืนวันศุกร์...
จะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ลอดออกมาจากในบ้าน
เสียงที่แผ่วเบาแต่เย็นเยียบจนขนลุก
เหมือนใครบางคน...กำลังขอให้ช่วย

ผ่านมาสิบปี ไม่มีใครกล้าแตะต้องที่นั่นอีก
จนกระทั่ง “มินท์” กับ “ต้น” — สองเพื่อนซี้ผู้ชอบท้าทายเรื่องลึกลับ
ตัดสินใจจะเข้าไปพิสูจน์...
ว่าข่าวลือที่พูดกัน มันเป็นเรื่องจริง...
หรือแค่ “เรื่องเล่า” ที่คนแก่ชอบใช้หลอกเด็ก

แต่บางเรื่อง...
มันไม่ใช่แค่ “เรื่องเล่า”
และบางเสียง...ไม่ได้ดังมาจากโลกของคนเป็น

คืนนี้...
พวกเขากำลังจะรู้
ว่าที่ ปลายซอยนั้น — มีบางสิ่ง “รออยู่”

บ้านร้างปลายซอย – EP.1 คำเตือนของยายละม่อม

เสียงหมาเห่าหอนดังลั่นตั้งแต่หัวค่ำ ทั้งหมู่บ้านเหมือนเงียบผิดปกติ

ลมเย็นๆ พัดมาพร้อมกลิ่นดินชื้น มินท์นั่งมองออกไปทางปลายซอยจากหน้าบ้าน

ที่ตรงนั้น...มีบ้านไม้เก่าหลังหนึ่งตั้งอยู่เงียบๆ มืดสนิท

ไม่มีใครอยู่มานานหลายปี จนหญ้าขึ้นสูงคลุมรั้วหมด

มินท์หันไปพูดกับต้น เพื่อนสนิทที่นั่งกินขนมอยู่ข้างๆ

"เฮ้ย ต้น มึงว่าเรื่องบ้านร้างปลายซอยนี่จริงป่ะ เขาว่ามีเสียงเด็กร้องตอนกลางคืน"

ต้นหัวเราะเบาๆ แล้วตอบแบบไม่สนใจ "เขาว่ามันก็พูดไปเรื่อย บ้านเก่ามันก็มีเสียงของมันแหละ ลมพัดไม้ลั่นอะไรแบบนั้น"

มินท์ทำตาโต "แต่ยายละม่อมบอกนะ ว่ามีคนเข้าไปแล้วกลับออกมาไม่เหมือนเดิม"

ต้นเลิกคิ้ว "ไม่เหมือนเดิมยังไง"

"ก็พูดไม่รู้เรื่อง เหมือนเห็นอะไรบางอย่าง แล้วหลังจากนั้นก็ย้ายบ้านหนีไปเลย"

ทั้งคู่หัวเราะกลบความกลัว แต่ในใจกลับรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครกำลังมองอยู่จากทางปลายซอยนั้น

ตอนหัวค่ำ มินท์กับต้นเดินไปซื้อของที่ร้านพี่แสง ปลายซอยก่อนถึงบ้านร้าง

พี่แสงมองทั้งคู่แล้วพูดขึ้นทันที "อย่าเดินไปใกล้บ้านนั้นตอนกลางคืนนะเด็กๆ มันไม่ดี"

มินท์หัวเราะ "ทำไมล่ะพี่ แค่เดินผ่านเอง"

พี่แสงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเบาๆ "เมื่อคืนก็มีคนเห็นไฟแปลกๆ ในบ้านนั้นอีกแล้ว... ทั้งที่บ้านมันไม่มีไฟเลยนะ"

เสียงลมพัดวูบเข้ามา ทำให้หลอดไฟหน้าร้านกระพริบแป๊บๆ

ต้นรีบหันไปมองทางนั้น แล้วพูด "มินท์ เรากลับกันเถอะ"

คืนนั้น มินท์นอนไม่หลับ เธอมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

เงาดำๆ เหมือนคนตัวเล็กๆ ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านร้าง

และตอนที่เธอกำลังจะหันไปเรียกต้น เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากปลายซอย

เสียงเด็กผู้หญิงหัวเราะเบาๆ

“ฮึ ๆ ๆ … มาหาหนูหน่อยสิ...”

มินท์ชะงักทันที ขนลุกไปทั้งตัว

แต่แทนที่จะกลัว เธอกลับยิ้มมุมปาก แล้วพูดเบาๆ

“ก็ได้สิ...งั้นพรุ่งนี้เจอกัน บ้านร้างปลายซอย”

เสียงหมาเห่าหอนดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสนิท 

บ้านร้างปลายซอย – EP.2 เสียงจากในบ้าน

เช้าวันต่อมา อากาศหม่นๆ เหมือนฝนจะตก

มินท์ถือกระเป๋าเดินไปโรงเรียน แต่สายตายังแอบมองไปทางปลายซอยเหมือนเดิม

บ้านร้างหลังนั้นยังคงเงียบ ไม่มีใครอยู่ ไม่มีแม้แต่เสียงนก

แต่ไม่รู้ทำไม มินท์กลับรู้สึกว่ามี “ใครบางคน” ยืนอยู่หลังม่านชั้นบน

ที่โรงเรียน มินท์เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ต้นฟัง

ต้นหัวเราะแบบฝืนๆ “มึงฝันไปแน่เลยมินท์ เสียงเด็กหัวเราะอะไรตอนเที่ยงคืนเนี่ย”

มินท์ตอบ “กูได้ยินจริงๆ นะต้น แล้วก็เห็นเงาด้วย”

ต้นถอนหายใจ “เอางี้ ถ้ามึงอยากพิสูจน์จริงๆ คืนนี้เราไปดูกัน”

ตกเย็น ทั้งคู่เตรียมไฟฉายกับมือถือ เดินไปทางบ้านร้างตอนสามทุ่ม

แสงไฟถนนสลัวๆ มีแต่เสียงจิ้งหรีดกับหมาเห่าลั่นอยู่ไกลๆ

พอถึงรั้วบ้าน มินท์ผลักประตูไม้เก่าที่ขึ้นสนิม มันส่งเสียงเอี๊ยดดังลั่น

ต้นพูดเบาๆ “รีบๆ เข้าไปดูแล้วก็ออกนะ กูไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย”

ในบ้านมีกลิ่นอับแรง ฝุ่นเกาะทุกที่

ของเล่นเด็กเก่าๆ กองอยู่ตรงมุมห้อง มีตุ๊กตาผมยุ่งตัวหนึ่งนั่งพิงผนัง

มินท์เดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วพูดเบาๆ “ของน้ำใสหรือเปล่านะ…”

ต้นถาม “น้ำใสใคร?”

มินท์ตอบ “ชื่อเด็กผู้หญิงที่หายไปเมื่อสิบปีก่อน ยายละม่อมเล่าให้ฟัง”

ขณะที่มินท์กำลังดูของเล่น ต้นเดินสำรวจอีกห้อง

ทันใดนั้น เสียงเหมือนมีคนเคาะพื้น “ตึก...ตึก...” ดังมาจากชั้นบน

ต้นหยุดเดิน แล้วหันมามองมินท์ “มินท์ มึงได้ยินป่ะ?”

มินท์พยักหน้าเบาๆ ทั้งคู่มองหน้ากัน แล้วค่อยๆ เดินขึ้นบันได

บันไดไม้เก่าเสียงดังเอี๊ยดทุกขั้น

พอถึงชั้นบน มีห้องหนึ่งประตูแง้มไว้ มินท์ส่องไฟฉายเข้าไป

เห็นกระจกเก่าบานหนึ่งสะท้อนภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ยืนอยู่ในนั้น

เธอสวมชุดสีขาว ผมยาวปิดหน้า

มินท์ตกใจจนมือสั่น ต้นรีบพูด “อย่าเพิ่งเข้าไป!”

แต่สายไปแล้ว มินท์ก้าวเข้าไปข้างใน

เธอมองกระจกอีกครั้ง เด็กในกระจกเงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วพูดเสียงเบา

“ช่วยหนูด้วย...”

ทันใดนั้น เสียงประตูห้องปิดดังปัง!

ไฟฉายดับสนิท มืดไปหมด

มินท์ร้องเรียก “ต้น! ต้น อยู่ไหน!”

เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามา แล้วต้นก็ตะโกน

“มินท์! มีอะไรบางอย่างจับขากูอยู่!”

เสียงลากของหนักๆ ดังครืดไปกับพื้นไม้

ต้นถูกดึงหายเข้าไปในห้องข้างในต่อหน้ามินท์

มินท์วิ่งตามเข้าไป แต่ในห้องนั้นว่างเปล่า... ไม่มีต้น ไม่มีใคร

มีเพียงตุ๊กตาตัวเดิมนั่งอยู่ตรงพื้น

และมันหันหน้ามาทางเธอ

เสียงเด็กหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮึ ๆ ๆ … เล่นด้วยกันสิ พี่มินท์...”

มินท์ยืนตัวแข็ง เหงื่อเย็นไหลเต็มหลัง

แล้วทุกอย่างก็มืดลง…

บ้านร้างปลายซอย – EP.3 ความจริงในเงามืด

เสียงลมแรงพัดเข้ามาทางหน้าต่างแตก เสียงฝนเริ่มตกหนักลงเรื่อยๆ

มินท์สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งในความมืด เธอนอนอยู่บนพื้นห้องเดียวกับตอนต้นถูกลากหายไป

ทุกอย่างเงียบสนิท เหมือนเวลาในบ้านหลังนี้ไม่เดินอีกแล้ว

มินท์ลุกขึ้นช้าๆ มือถือเปิดไฟฉายแต่แบตจะหมด

เธอเรียก “ต้น... ต้นอยู่ไหน...”

ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงหยดน้ำดังติ๋งๆ จากหลังคารั่ว

อยู่ๆ ก็มีเสียงกระซิบแผ่วๆ ดังมาจากมุมห้อง

“พี่...ช่วยหนูด้วย...”

มินท์หันไป เห็นเงาเด็กผู้หญิงยืนอยู่กลางแสงไฟอ่อนๆ

ผมยาวปิดหน้า เสื้อผ้าขาดวิ่น เท้าเปล่า และเสียงร้องเบาๆ

มินท์ใจเต้นแรง แต่พยายามพูดด้วยเสียงสั่น

“หนูชื่อ...น้ำใสใช่ไหม?”

เงาเด็กเงยหน้าขึ้น ช้าๆ

ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้ม

“พ่อขังหนูไว้... หนูหนาว หนูกลัว...”

ทันใดนั้น ประตูห้องเปิดออกเองแรงมาก ลมพัดวูบจนฝุ่นปลิวไปทั่ว

มินท์ได้ยินเสียงเรียกของต้นมาจากชั้นล่าง

“มินท์! ลงมาเร็ว!”

มินท์รีบวิ่งลงไป เห็นต้นนั่งพิงกำแพง มือเปื้อนฝุ่น

“กูอยู่ในห้องใต้บันไดนั่นแหละ เหมือนมีมือดึงเข้าไป แต่พอไฟแฟลชส่อง มันหายไปเลย”

ทั้งคู่มองหน้ากัน เหงื่อเต็มตัว แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงคนตะโกนดังมาจากนอกบ้าน

“มินท์! ต้น! ออกมาเร็วลูก!”

เป็นเสียงยายละม่อมกับพี่แสงที่ถือไฟฉายเข้ามา

ยายละม่อมพูดเสียงสั่น “อย่าอยู่ในนั้น มันจะปิดอีกแล้ว!”

พอพูดจบ เสียงปึงดังสนั่น ประตูบ้านปิดเองทั้งหลัง

ไฟแฟลชดับสนิท ทุกอย่างมืด

เสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงดังขึ้นรอบๆ

“พวกเขาไม่เชื่อหนู หนูไม่ได้หนี หนูถูกขังไว้...”

มินท์พูดทั้งน้ำตา “ไม่เป็นไรน้ำใส เราเชื่อหนู เราจะช่วยหนูเอง”

เธอหยิบสมุดเล่มเก่าที่เจอในห้องขึ้นมา เปิดหน้าสุดท้าย

บนกระดาษมีตัวหนังสือเขียนด้วยลายมือเด็กว่า

“หนูอยากออกไปเล่นกับเพื่อน... หนูไม่อยากอยู่ในนี้อีกแล้ว”

มินท์ยกสมุดขึ้นแล้วพูดเสียงดัง

“หนูไม่ต้องกลัวแล้วน้ำใส เดี๋ยวพวกพี่จะพาหนูออกไป!”

ทันใดนั้น แสงสีขาวสว่างวาบไปทั่วห้อง

เงาของเด็กผู้หญิงลอยอยู่กลางอากาศ ใบหน้าสงบ ยิ้มบางๆ

เธอพูดเสียงเบา “ขอบคุณนะพี่มินท์...”

แล้วแสงนั้นก็ค่อยๆ จางลง พร้อมเสียงลมพัดหายไป

ประตูบ้านเปิดออกเองอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาเงียบสนิท

มินท์กับต้นเดินออกมาด้วยใบหน้าซีดขาว ยายละม่อมรีบเข้ามาพยุง

“จบแล้วลูก... หนูน้ำใสไปสบายแล้ว”

รุ่งเช้า ตำรวจเข้ามาตรวจสอบในบ้าน

พบห้องเล็กใต้บันไดที่ถูกปิดตายไว้นาน

ข้างในมีของเล่นเก่าๆ กับตุ๊กตาผมยุ่งตัวหนึ่งวางอยู่

และในนั้น...มีโครงกระดูกเด็กหญิงตัวเล็กๆ ถูกฝังอยู่ใต้พื้นไม้

มินท์ยื่นสมุดไดอารี่ให้ตำรวจ บอกให้เก็บไว้เป็นหลักฐาน

เธอมองกลับไปที่บ้านร้างหลังนั้นอีกครั้ง

ไม่มีเสียง ไม่มีเงา มีแค่ลมอ่อนๆ พัดใบไม้ไหว

แต่ก่อนจะเดินกลับ

มินท์เห็นอะไรบางอย่างผ่านหน้าต่างชั้นบน

ตุ๊กตาตัวเดิม...กำลังหันหน้ามาทางเธอ

และดวงตากระจกของมัน “ลืมขึ้นช้าๆ”

เสียงเด็กหัวเราะเบาๆ ดังตามลมมา

“ฮึ ๆ ๆ … ขอบคุณนะพี่มินท์... แล้วเจอกันใหม่”

เสียงหมาเห่าหอนลั่นทั้งซอย

ภาพสุดท้าย...คือบ้านร้างที่ปิดเงียบ

แต่ไฟในห้องชั้นบน กลับเปิดขึ้นเพียงดวงเดียว