เรื่องเล่าผีไทยสุดหลอน : เสียงโหยหวนจากแม่น้ำเจ้าพระยา

 

 EP.1 : เสียงจากสายน้ำ

คืนนี้ลมแรงมาก ฟ้าครึ้มทั้งวัน พอมืดลงมา อากาศมันเย็นจนขนลุก

ผมยืนอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ที่ตรงนี้เขาเล่ากันมานานแล้วว่า
หลังเที่ยงคืน จะได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ดังลอยขึ้นมาจากน้ำ

บางคนบอกว่าเป็นเสียงคนตาย บางคนก็ว่าแค่เสียงลมพัดผ่านท่อ
แต่ที่แน่ๆ มันไม่เคยมีใครกล้ามายืนคนเดียวตอนดึกๆ แบบนี้

ผมชื่อ น้ำฟ้า เป็นนักข่าวออนไลน์ พอดีอยากมาทำคลิปเล่าเรื่องตำนานแม่น้ำเจ้าพระยา
ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แค่มาเก็บภาพเสียง แล้วกลับ
แต่พอผมเริ่มอัดคลิป เท่านั้นแหละ มันเริ่มแปลกๆ

ผมพูดอยู่ดีๆ แล้วได้ยินเสียงแปลกๆ แทรกเข้ามาในไมค์
เสียงผู้หญิงร้องไห้ เสียงเบามาก เหมือนอยู่กลางน้ำ
ตอนแรกนึกว่าเสียงเรือผ่าน แต่ไม่ใช่ มันไม่มีเรือ ไม่มีคนเลย

ผมมองลงไปในแม่น้ำ เห็นเงาอะไรบางอย่างลอยอยู่ไกลๆ
เหมือนผู้หญิงใส่ชุดขาว ผมยาวปิดหน้า ยืนอยู่ในน้ำถึงเอว
ผมหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย แต่พอกลับมาดูในจอ... ไม่มีภาพนั้นเลย
มีแค่เสียงร้องไห้เบาๆ อยู่ในคลิป

ผมเริ่มขนลุก แต่ก็ยังอยากรู้ เลยลองเปิดไมค์ใหม่ ตั้งกล้องไว้เฉยๆ แล้วรอฟัง
ประมาณห้านาทีหลังจากนั้น เสียงนั้นกลับมาอีก
คราวนี้มันใกล้มาก เหมือนอยู่ตรงข้างๆ หูผม

ผมได้ยินชัดเลยว่าเสียงพูดว่า...
“หนาว... ช่วยฉันด้วย...”

เท่านั้นแหละ ผมวิ่งหนีเลย ไม่ได้หันกลับไปดู
แต่ก่อนที่ผมจะขึ้นรถ ผมรู้สึกเหมือนมีใครเดินตามมาอยู่ข้างหลัง
เสียงฝีเท้าดังตามหลังทีละก้าว... แล้วหยุดตรงริมตลิ่ง

ผมหันกลับไป ไม่มีใครเลย
มีแค่รองเท้าผู้หญิงคู่หนึ่ง วางอยู่ริมฝั่ง
เปียกน้ำจนเย็นเฉียบ...

แล้วเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนจะรีบขึ้นรถหนี คือเสียงผู้หญิงพูดเบาๆ ว่า
“อย่าทิ้งฉันไว้ตรงนี้...”

EP.2 : เรื่องที่ไม่มีในข่าว

หลังจากคืนนั้น ผมกลับมาบ้านแต่หลับไม่ลงเลย
ในหัวมันมีแต่เสียงผู้หญิงคนนั้น วนไปวนมา
“หนาว... ช่วยฉันด้วย...”
ยิ่งคิดก็ยิ่งขนลุก

ตอนเช้าผมเปิดคลิปดูอีกรอบ
ภาพไม่มีอะไรเลย แต่เสียงในคลิปมันชัดมาก
ผมลองเปิดลำโพงดังๆ ฟังชัดๆ อีกที
ตอนนาทีที่สามกว่าๆ มันมีเสียงเหมือนคนพูดซ้อนขึ้นมา
เสียงผู้หญิงพูดว่า... “มันฆ่าฉัน...”

ตอนนั้นผมตกใจเลย รีบกดหยุดคลิป
เพราะตอนถ่าย ผมอยู่คนเดียว ไม่มีใครอยู่ใกล้เลย

ผมเริ่มอยากรู้แล้ว ว่าเสียงนี้มันคือใคร
เลยลองไปถามคนแถวๆ ริมน้ำตรงนั้น
ลุงขายน้ำชาบอกว่า
เมื่อก่อนตรงนี้มีคดีผู้หญิงจมน้ำตายเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน
ชื่อมะลิ เป็นเด็กสาวที่มาทำงานในกรุงเทพฯ แล้วหายตัวไป
มีคนเห็นเธอทะเลาะกับแฟนก่อนจะหาย
สุดท้ายเจอศพลอยอยู่ในแม่น้ำแถวๆ เดียวกับที่ผมไปถ่ายคลิปนั่นแหละ

พอลุงเล่าจบ เขาก็บอกผมว่า
“ถ้าอยากรู้อะไรจริงๆ อย่าไปยุ่ง มันไม่อยากให้ใครไปขุดคุ้ยหรอก”

แต่ผมดันอยากรู้น่ะสิ
เลยลองไปขอแฟ้มคดีเก่าจากโรงพักแถวนั้น
เขาให้ดูแฟ้มบางส่วน มีชื่อมะลิจริง
แต่ตรงรายงานชันสูตรมันเขียนว่า...
“ไม่มีร่องรอยบาดแผล แต่สีหน้าผู้ตายเหมือนตกใจสุดขีดก่อนตาย”

ตอนอ่านประโยคนั้น ผมรู้สึกขนหัวลุกขึ้นมาทันที
เพราะตอนที่ผมได้ยินเสียงในคลิป... มันเหมือนเสียงคนกำลังตกใจ
เหมือนร้องขอให้ช่วย

คืนนั้นผมกลับบ้านอีกครั้ง ตั้งกล้องไว้เฉยๆ แล้วนั่งฟัง
แต่กล้องมันอัดเองโดยที่ผมไม่ได้กด
ผมได้ยินเสียงผู้หญิงพูดอีก
คราวนี้เธอบอกว่า
“ช่วยบอกเขาที... มันไม่ใช่อุบัติเหตุ...”

ผมยืนขาแข็งอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าหันหลัง
เพราะผมรู้สึกได้เลย...
มีลมหายใจเย็นๆ เป่ารดต้นคอผมอยู่

พอหันกลับไป เห็นแค่ผมยาวๆ เปียกน้ำ ห้อยอยู่ตรงไหล่ผม
ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบไปหมด

EP.3 : คืนสุดท้ายที่แม่น้ำ

หลังจากคืนนั้น ผมไม่เหมือนเดิมอีกเลย
ทุกคืนจะฝันเห็นผู้หญิงคนเดิม ยืนอยู่ในน้ำ
เธอพูดแต่ประโยคเดิมซ้ำๆ “ช่วยฉันด้วย... มันฆ่าฉัน...”
ผมตื่นขึ้นมากลางดึกทุกครั้ง เหงื่อท่วมทั้งตัว ทั้งที่เปิดแอร์เย็นจัด

ผมเริ่มคิดว่า ถ้าไม่รู้ความจริง มันคงไม่ปล่อยผมไปแน่
เลยตัดสินใจกลับไปที่แม่น้ำอีกครั้ง
คราวนี้ผมเอากล้อง เอาเครื่องอัดเสียงไปด้วย
ตั้งใจจะอัดไว้ทั้งหมด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น จะไม่หนีอีก

คืนวันนั้นเงียบกว่าทุกครั้ง
ไม่มีเรือ ไม่มีเสียงคน มีแค่ลมพัดเบาๆ กับเสียงน้ำกระทบตลิ่ง
ผมเริ่มอัดเสียง แล้วพูดออกไปว่า

“มะลิ... ถ้าเธออยู่ที่นี่ ช่วยบอกหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น”

สักพัก เสียงในเครื่องอัดเริ่มมีคลื่นซ่าๆ เหมือนสัญญาณรบกวน
แล้วก็มีเสียงผู้หญิงตอบกลับมาเบาๆ
“เขาฆ่าฉัน... เขาไม่อยากให้ใครรู้...”

ผมถามต่อ “ใคร... ใครฆ่าเธอ?”

ทันใดนั้น ลมแรงมาก เหมือนพายุพัดจากในน้ำขึ้นฝั่ง
ผมต้องยกแขนบังหน้า แล้วเสียงนั้นก็ดังชัดขึ้น
“มันยังอยู่ที่นี่...”

ผมส่องไฟฉายไปรอบๆ แล้วก็เห็น
มีเงาคนยืนอยู่ตรงสะพานไม้เก่าฝั่งตรงข้าม
ชายวัยกลางคน สวมเสื้อเชิ้ตเปียกน้ำ เดินช้าๆ มาทางผม

ผมตะโกนถาม “คุณเป็นใคร!?”
แต่เขาไม่ตอบ เดินตรงมาเรื่อยๆ
จนผมเห็นหน้าเต็มๆ...
เป็นหน้าคนเดียวกับในแฟ้มคดีเก่าที่ผมเปิดดู — คนรักของมะลิ

เขายิ้มแปลกๆ แล้วพูดว่า
“บางเรื่อง มันควรถูกลืมไปนานแล้ว...”

จากนั้นเขาโยนถุงดำลงแม่น้ำ เสียงมันดังตุ้บ
ถุงนั่นขยับเหมือนมีอะไรอยู่ข้างใน
ผมจะวิ่งหนี แต่ขาเหมือนถูกดึงไว้
น้ำในแม่น้ำเริ่มไหลย้อนขึ้นฝั่ง
และจากกลางน้ำ ผู้หญิงชุดขาวค่อยๆ โผล่ขึ้นมา

ผมเห็นเธอชัดเลย ผมเปียกแนบหน้า ตาโตแดงก่ำ มองตรงมาที่ผม
เธอยื่นมือออกมา เหมือนขอให้ผมช่วย
ผมคว้ามือเธอไว้โดยไม่คิดอะไร

ทันใดนั้น ภาพทุกอย่างขาวโพลน เสียงดังเหมือนระเบิดใต้น้ำ
แล้วทุกอย่างก็ดับสนิท

เช้าวันต่อมา...
ตำรวจเจอร่างชายวัยกลางคนลอยอยู่ในแม่น้ำ
ในกระเป๋าเสื้อมีจี้เงินรูปดอกมะลิ กับจดหมายสารภาพว่าเป็นคนฆ่าแฟนตัวเองเมื่อสามสิบปีก่อน

ส่วนผม...
ร่างผมไม่เจอ มีแค่กล้องวิดีโอที่ตั้งไว้บนขาตั้ง
ในกล้องมีคลิปสุดท้าย — ผมยืนคุยอยู่กับใครบางคนที่มองไม่เห็น
แล้วเสียงสุดท้ายในคลิป คือเสียงผู้หญิงพูดว่า

“ขอบคุณนะ... ตอนนี้ฉันไม่หนาวแล้ว”

ภาพในคลิปจบลงพร้อมเสียงน้ำสงบลง
และในจอสุดท้าย มีภาพเงาของคนสองคน
เดินหายลงไปในแม่น้ำ...